Ik was gelijk verkocht. Toen ik de film zag waar zij het monteerwerk voor had verricht, wist ik het. Met deze talentvolle editor wilde ik graag in zee. “If Mama Ain’t Happy, Nobody’s Happy” was de afstudeeropdracht van José van Koppenhagen op de Filmacademie. Samen met regisseur Mea Dols werkte zij zes weken lang, dag in dag uit, aan deze indrukwekkende documentaire. Ik zag de film eigenlijk per toeval op internet, was benieuwd naar de makers en kwam zo José op het spoor. Hoogste tijd om een blog aan de editor van ‘Als ik daar ben’ te wijden!
Tante Schnitt
Op de deurbel van haar studio in Amsterdam staat ‘Tante Schnitt’. Een verrassende naam voor een editor.
‘Tante Schnitt’ is ooit als grap ontstaan tijdens een schoolopdracht; want ik ben tante en ik monteer. En ik houd van taart.
José rondde in 2008 de opleiding Multimedia Vormgeven aan het Grafisch Lyceum in Utrecht af en volgde aansluitend (2008-2009) het oriëntatiejaar Filmacademie en HKU bij Open Studio (Amsterdam). Tijdens haar studie aan de Filmacademie liep zij stage bij het programma Metropolis van de VPRO. En intussen heeft zij een prachtig portfolio opgebouwd die op haar website staat opgesomd. Leuk te noemen zijn de gesproken columns die zij monteerde voor Mindshakes, een online platform voor jongeren. De column van Tofik Dibi bijvoorbeeld, die zich richt aan ‘de bezorgde burger’, trok duizenden kijkers.
Steeds weer terug naar de kern
Tijdens een eerste ontmoeting (met een stuk taart!) in Amsterdam, wist ik dat ik heel graag met haar wilde samenwerken. Niet alleen vanwege haar editing talent, ook omdat zij doorvroeg naar het onderwerp van de documentaire. Dat is een kwaliteit die nu, tijdens het editen, vaak van pas komt. In haar studio in de Amaliastraat praatten we heel wat af – en dwalen soms ook wel af als het gaat over de thema’s en onderwerpen die in de docu aan bod komen: migratie, identiteit, ontwikkelingssamenwerking. Die gesprekken helpen om de (terugkerende) vraag te beantwoorden: waar gaat de film precies over? Wat draagt bij aan het verhaal van de documentaire en wat niet? Monteren is dan ook continu afwegingen maken. Welke fragmenten laten we wel en welke laten we niet zien? We moeten steeds weer op zoek en terug naar de kern. En dat is een kunst waar veel creativiteit en doorzettingsvermogen (gewoon doen, proberen en nog eens proberen) aan te pas komt. Zo krijgt ‘Als ik daar ben’, in de beslotenheid van de studio van José in A’dam West, steeds meer vorm …
José van Koppenhagen
wat een mooie manier om ons over de schouder mee te laten kijken naar het editing proces. Succes ermee!
Merci Jolanda! De volgende blog zal jou aanspreken: die gaat over muziek. Muziek voor de docu die wordt gemaakt door componist Jesper Ankarfeld. Jesper speelt maar liefst 36 (!) instrumenten, studeerde aan het Conservatorium in Amsterdam en vertelde mij hoe dat nou in z’n werk gaat: muziek maken voor een film. Daarover dus het volgende blog!
Mooi dat die eerste klik met ‘Tante Schnitt’ er al na het eerste stukje taart was.
Heel nieuwsgierig naar welke afwegingen jullie hebben gemaakt tijdens het monteren.
Groet, Eelco
Hoi Eelco,
Merci voor je bericht! Ik deel hier graag één van die afwegingen. Op een gegeven moment speelde de vraag op: komen de projectpartners van Saïda, Amar en Gyzlene nou wel of niet voor in de docu? In eerste instantie leek dat “quite obvious”. Ik had per slot van rekening niet voor niets interviews met hen gehouden. Ik wilde erachter komen hoe zij aankijken tegen de hulp die ze ontvangen, hoe hun samenwerking eruit ziet, welke uitdagingen er zijn. Maar die interviews droegen niet (allemaal) écht bij aan het docu verhaal. Best een moeilijke afweging want de projectpartners zijn boeiende mensen die veel over hebben om maatschappelijk iets te betekenen in hun wijk, dorp of stad. Maar als het niet bijdraagt aan de kern van het verhaal, dan is het beter om dat achterwege te laten. En dat hebben we dan ook grotendeels gedaan. Ik broed nog wel op een idee om die interviews op een andere manier (op de website) te gebruiken …