[vc_row][vc_column][mk_image src=”http://alsikdaarben.nl/wp-content/uploads/2016/02/Saïda-Hattaoui1140x500.jpg” image_size=”full”][vc_empty_space height=”20px”][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column width=”1/2″][vc_column_text]Saïda Hattaoui kwam als net afgestudeerd verpleegster, vlak nadat ze getrouwd was met haar man Omar, in 1975 naar Nederland. Ze maakte zich de Nederlandse taal eigen en ging werken in de welzijnszorg. In 2001 begon ze met Freek de Bok, een bevriende collega van een welzijnsorganisatie in Arnhem, de stichting Al Moustakbal (de Toekomst). Samen voeren ze concrete projecten uit om de leefsituatie van gehandicapten in Marrakech te verbeteren. Daar gaat veel tijd en energie in zitten.

Wat komt er eigenlijk allemaal bij kijken als je iets in Marokko wil doen? Saïda en Freek laten het zien in de docu als ze in Marrakech de ene na de andere overheidsinstantie aflopen om een stempel te bemachtigen. Die stempel is nodig om de achtergebleven aanhangwagen vol met spullen alsnog door de douane in Tanger te loodsen …[/vc_column_text][/vc_column][vc_column width=”1/2″][mk_blockquote font_family=”none”]Ik wil helpen overal waar ik ben. Ik heb een gehandicapte zoon en ik heb het met hem heel moeilijk gehad, maar had wel alle voorzieningen en hulp in Nederland. In Marokko is dat heel anders … Daar proberen mensen van alles, met stukken rubber op hun knieën om naar buiten te kunnen gaan en bewegen. Gehandicapten worden nog vaak thuis verstopt. Toen ik de gelegenheid kreeg om te helpen, dacht ik ja…[/mk_blockquote][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][vc_empty_space height=”20px”][mk_image src=”http://alsikdaarben.nl/wp-content/uploads/2016/02/amar-haddouch1140x500.jpg” image_size=”full”][vc_empty_space height=”20px”][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column width=”1/2″][mk_blockquote font_family=”none”]Als ik daar ben, dan ben ik trots. Als ik zie hoe blij de mensen in Ihrouchen zijn met het waterproject … Ze hebben nu schoon drinkwater, kunnen douchen, er zijn keukens. Dat geeft mij echt kracht om meer voor ze te gaan doen. Het heeft mij tijd energie gekost, maar dat is niets in vergelijking met wat zij dagelijks meemaken.[/mk_blockquote][/vc_column][vc_column width=”1/2″][vc_column_text]Amar Haddouch groeide de eerste jaren van zijn leven op in het Rif gebied in het noorden van Marokko. Vanuit de stad Fès kwam hij later als twintiger naar Nederland. Utrecht is zijn stad en werkterrein. Als sociaal makelaar bij welzijnsorganisatie Me’kaar, werkt hij aan een  levendige, veilige en vreedzame buurt in de wijk Noordwest. De vergelijking met het waterproject dat hij in het dorp Ihrouchen in Marokko heeft uitgevoerd, kan snel worden gemaakt. Ook daar begeleidt, luistert en maakt hij verbindingen. En het lijkt hem in dat verafgelegen dorpje in Noord Marokko net zo makkelijk af te gaan als in Utrecht. Hoe kan dat, hoe doet hij dat, waar komt zijn ‘drive’ vandaan? Dat zie je straks terug in de docu.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][vc_empty_space height=”20px”][mk_image src=”http://alsikdaarben.nl/wp-content/uploads/2016/02/Gyzlène-Kramer-Zeroual1140x500.jpg” image_size=”full”][vc_empty_space height=”20px”][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column width=”5/12″][mk_blockquote font_family=”none”]Als je roots hebt in Marokko kun je makkelijker de brug slaan tussen Nederland en Marokko. Ik zelf spreek Arabisch en een beetje Berbers en dat helpt. Ook al heb je een accent en ben je misschien een beetje raar en anders en moeten ze om je lachten als je iets zegt. Je bent toch altijd nog één van hen.[/mk_blockquote][/vc_column][vc_column width=”7/12″][vc_column_text]Gyzlène Kramer-Zeroual woonde tot haar negende in Oujda, in het noordoosten van Marokko. Ze groeide op bij haar oma en herinnert zich nog goed dat haar moeder haar vanuit Nederland altijd een doos met schoolspullen stuurde.

Uit eigen ervaring weet ze hoe belangrijk onderwijs en schoolspullen zijn in Marokko. Onderwijs is een rode draad geworden in haar leven. Ze is trainer en adviseur op het gebied van empowerment en coaching en werkt als docente op de Hogeschool van Rotterdam.

Met haar stichting Share a Smile, zet ze zich in voor kinderen in Marokko. Dat doet ze vanuit de overtuiging dat ieder kind recht heeft zich te ontplooien en toegang moet hebben tot basisvoorzieningen. Wat Gyzlene doet lijkt alleen te kunnen door samen te werken met Mohcine, haar lokale partner in Marokko. Wie is hij? Hoe kijkt hij aan tegen Nederlanders met Marokkaanse roots die willen helpen in Marokko?[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]